اثر تزریق کلونیدین به درون هسته پاراژیگانتوسلولاریس جانبی بر علائم قطع مصرف مرفین در موش صحرایی نر وابسته به مرفین

خلاصهسابقه و هدف: هسته پاراژیگانتوسلولاریس (lpgi) در بصل النخاع قرار داشته و در اعمال مختلف فیزیولوژیک نقش دارد. در پژوهش حاضر به بررسی اثر تزریق کلونیدین به درون هسته پاراژیگانتوسلولاریس بر سندرم ترک مرفین پرداخته شده است.مواد و روش ها: بعد از اعمال جراحی و کانول گذاری در هسته lpgi، وابستگی به مرفین طی چهار روز و هر روز دوبار به ترتیب 35،30،25و40 میلی گرم بر کیلوگرم مرفین به صورت داخل صفاقی تزریق شد. جهت القای سندرم ترک در روز پنجم ازهیدروکلرایدنالوکسان نیم ساعت بعد از تزریق آخرین دوز مرفین استفاده شد. علایم ترک مانند افتادگی پلک، لرزپاهای جلوئی، دندان قروچه، جویدن grooming و wet dog shakes به مدت نیم ساعت مورد بررسی قرار گرفت . در گروه های دریافت کننده کلونیدین، با دوز های یک و یا دو میکروگرم در 5/0 میکرولیتر محلول کلونیدین ( به عنوان آگونیست آلفا- 2 آدرنوسپتور) پنج دقیقه قبل از تزریق نالوکسان به طور دو طرفه به هسته پاراژیگانتوسلولاریس جانبی تزریق گردید. یافته ها: نتایج نشان داد که کلونیدین علائم افتادگی پلک، جویدن، لرزپای جلوئی را کاهش می دهد ولی بر سایر علایم مورد بررسی، شامل دندان قروچه، groomingو wet dog shakes اثری ندارد. نتیجه گیری: بدین ترتیب می توان گفت که یکی از مراکزی که کلونیدین می تواند اثر خود را در تغییر علایم ترک اعمال نماید، هسته پاراژیگانتوسلولاریس می باشد.واژه های کلیدی: کلونیدین، هسته پاراژیگانتوسلولاریس، سندرم ترک، مرفین